Op dit moment, midden in de Covid-19-crisis, leer ik de monoloog van het personage Voice in Beckett’s hoorspel Cascando uit 1962. De tekst beschrijft de zwerftocht van een zekere Woburn (in de oorspronkelijke Franse tekst Maunu) van schuilplaats naar schuilplaats; de tocht eindigt in een bootje (‘… face in the bilge … arms spread … same old coat …’), zonder bestemming drijvend in open zee. Je zou dit beeld fatalistisch kunnen noemen; in die richting wordt het wer...

Net als synchroniciteit is ook inclusiviteit wat mij betreft essentieel in het non-intentionele theater.

Inclusiviteit is iets heel anders dan diversiteit. Diversiteit is een noodzakelijke basis voor inclusiviteit. Diversiteit leidt tot gebrek aan commitment, en hoogstens tot tolerantie (het andere mag er namelijk ook zijn); inclusiviteit doet een beroep op nieuwsgierigheid, op een bereidheid om uit de eigen kaders te stappen en zich te laten voeden door de ande...

De geschiedschrijving van het westerse toneel begint traditioneel bij het ontstaan van de Griekse tragedie. Over het algemeen denkt men dat de tragedie is ontstaan uit de Dithyrambe, een verhalend lied ter ere van de god Dionysos. In de loop van de tijd – wordt algemeen gedacht – maakte één zanger zich los van het koor en werd solist. Later kwamen daar een tweede en derde zanger bij; deze zangers begonnen ook te spreken en namen rollen aan: ze werden acteurs.

Ik werk graag met bestaande teksten als bron, al dan niet voor het theater geschreven. Of als de voorstelling wordt gebouwd rondom een thema, zoals bij Kitan, maak ik graag gebruik van teksten die ik associatief met het thema verbind. Ik ben altijd op zoek naar teksten waarin verhalen worden verteld die, om het zomaar eens te zeggen, een weerslag zijn van de zoektocht naar de zin van het leven, waarin universeel herkenbare thema’s worden verwoord.

In het niet-intentionele theater zijn wat mij betreft twee principes leidend: synchroniciteit en inclusiviteit. Beide principes zijn toepasbaar op alle parameters in het theater: tekst, decor, licht, geluid, samenspel met mede-uitvoerenden, publiek, en tenslotte de voorstellingsruimte.

Van kinds af aan ben ik gefascineerd door theater, dans, film, muziek. De werelden die er werden opgeroepen leken me werkelijker dan de wereld zoals die zich dagelijks aan me voordeed. Door de jaren heen vond ik antwoorden om het leven dragelijk te maken. Maar gebleven zijn het idee en het gevoel, dat theater, dat kunst me het leven beter doet begrijpen dan welke puur logische analyse ook. ‘Alleen die gedachten zijn waar die zichzelf niet begrijpen’ schreef Theod...